Yazmak gelmiyor içimden.
Adamın biri sokağın ortasında bana ‘çıkar aklından beni’ diyor.
Sevmek bile izin ile olmuşken şarkılar bile linç ediyor adamı.
Girim diyorum bir şiirin içine saklanayım olmuyor ki… Şiirler bile aşk kokarken…
Ben ona ‘her bir şeyim’ ol demiyorum ki ‘hiçbir şeyim de’ ol demiyorum.
Ben ‘kalsın öylece’ istiyorum. Ama olmuyor.
‘onun ile ölmek’te istemiyorum, onun ile ‘sarhoş’ta olmak istemiyorum.
‘öylece’ ‘kalmak’ ve ‘sessizce’ ‘susmak’ ‘kalakalmak’.
Ama çok görüyor.
Şu dünyada ‘en çok sevdiğim şey susa kalmakken onunla’
Söylesenize kaç kişiye iyi gelir ve kaç kişi ile kalınır ki susa kalmak…
Hala iyi gelen bir şeyler varken şu dünyada neden kaybetmek isteyeyim ki?
Anlamıyor işte…
Yaşanacak günleri de istemiyorum, kalbini sarmakta… Sadece kalsın istiyorum karanlığımın bir köşesinde. Sadece var olsun varlığımın bir anında. Kelime oyunları ile de oynamıyorum onunla. Varsın diyorum bak kalbinin bir yerinde duruyorsun. İncitme den, kırmadan. Anlamıyor, çok görüyor…
Sandığın kadar iyi değilim diyor, üzüyorsun diyor.
Yalnızlığım içinde pencerem de bir sardunya gibisin diyorum, bahçemde ki erik ağacı. Yollardaki yalın ayak çocukluğum da. Pencerem deki eski bir resim. Anlamıyor… Söylesenize bahçede ki ağacın ne zararı olur ki?
Sevmek için izin mi alınırmış?
Zaten hiçbir kalpte yer edinemiyorum merak etme. Hiçbir avuç tutamıyor beni. Sen mi tutacaksın? Sende mi dinleneceğim? Yalnızlığıma kimseyi dokundurmuyorum sen mi tutacaksın?
Biri bir cümlesin de
‘hiç kimse kalkıp da o kadar yolu boş yere gelmez’
demişti.
‘hele de tek başına hiç tanımadığı bir şehre’
Sana benzeyen o adama söylemeli miyim sence neden şehrimi terk ettiğimi?
çok teşekkürler...
www.sidikaeren.com
…
onerist
